Najtrudniejsze zasady gramatyczne w języku angielskim 

Nauka gramatyki angielskiej może być wyzwaniem, zwłaszcza dla dzieci. Jednym z najtrudniejszych elementów jest zrozumienie, kiedy i jak używać apostrofu.

Apostrof ma dwa główne zastosowania: pokazywanie przynależności i tworzenie skrótów.

Pokazywanie przynależności:

1. Pojedynczy właściciel: Apostrof dodajemy przed „s” w rzeczownikach w liczbie pojedynczej.

• Przykład: John’s book (książka Johna)

2. Wielu właścicieli: Apostrof dodajemy po „s” w rzeczownikach w liczbie mnogiej.

• Przykład: The teachers’ lounge (pokój nauczycieli)

Tworzenie skrótów:

1. Skróty czasowników: Apostrof używamy do skracania form czasowników.

• Przykład: Don’t (do not), It’s (it is)

2. Pomijanie cyfr: Apostrof używamy do pomijania cyfr.

• Przykład: The class of ’99 (klasa z 1999 roku)

Metody nauczania stosowane w edukacji językowej dzieci obejmują interaktywne zajęcia, takie jak gry, odgrywanie ról i narzędzia multimedialne, które sprawiają, że nauka gramatyki staje się przyjemna. Wykorzystując te metody, dzieci mogą skuteczniej przyswajać gramatykę, w tym opanować słynny apostrof w angielskim.

Język angielski ma 12 czasów gramatycznych, z których każdy pełni określoną funkcję. Zrozumienie różnic między nimi jest kluczowe dla jasnej i barwnej komunikacji. Aby pomóc uczniom w dokładnym zrozumieniu angielskich czasów, warto rozpoznawać formy teraźniejsze, przeszłe i ciągłe.

Present Perfect vs. Past Simple: Czas Present Perfect opisuje działania, które miały miejsce w nieokreślonym czasie przed teraźniejszością lub działania, które rozpoczęły się w przeszłości i trwają do teraz. Tworzy się go za pomocą „have” lub „has” + imiesłów przeszły czasownika.

Z kolei czas Past Simple opisuje działania, które miały miejsce w określonym czasie w przeszłości i są już zakończone. Często tworzy się go, dodając „-ed” do regularnych czasowników lub używając nieregularnych form czasowników.

Formy ciągłe i dokonane: Formy ciągłe wskazują na działania, które są w trakcie trwania w określonym momencie czasu. Tworzy się je za pomocą formy „to be” + imiesłów czynny („-ing”) głównego czasownika.

Formy dokonane wskazują na działania, które są zakończone przed określonym momentem w czasie. Tworzy się je za pomocą „have” lub „has” lub „had” (w past perfect) + imiesłów przeszły głównego czasownika.

Kolejnym wyzwaniem są zdania warunkowe. Choć mogą stanowić trudność dla uczących się angielskiego, zrozumienie tych struktur jest kluczowe do ich opanowania.

Zero Conditional: Używany do opisywania ogólnych prawd lub faktów. Składa się z „if” + Present Simple oraz w głównej części zdania Present Simple.

First Conditional: Używany do opisywania rzeczywistych lub możliwych sytuacji w przyszłości. Składa się z „if” + Present Simple, a w głównej części zdania z Future Simple (will + podstawowa forma czasownika).

Second Conditional: Używane do opisywania nierealnych lub mało prawdopodobnych sytuacji w teraźniejszości lub przyszłości. Składa się z „if” + past simple, a w głównej częśći z would + podstawowa forma czasownika.

Third Conditional: Używane do opisywania nierealnych lub niemożliwych sytuacji w przeszłości. Składa się z „if” + past perfect, a w głównym zdaniu z would have + imiesłów przeszły.

Jak zapamiętać różnice i niuanse każdego typu warunkowego? 

• Zero conditional wyraża pewność.
• First conditional wyraża możliwość lub prawdopodobieństwo.
• Second conditional wyraża hipotetyczne lub nierealne sytuacje w teraźniejszości lub przyszłości.
• Third conditional wyraża żal lub wyobrażone sytuacje w przeszłości.

Kolejnym trudnym aspektem gramatyki angielskiej są zaimki. Rozszyfrowywanie zaimków może być trudne, ale zrozumienie ich funkcji i znaczenia jest naprawdę ważne w codziennej komunikacji.

Zaimki to słowa, które zastępują rzeczowniki w zdaniach, czyniąc język bardziej zwięzłym i unikając powtórzeń. Powszechne zaimki to zaimki osobowe (I, you, he, she, it, we, they), zaimki wskazujące (this, that, these, those) i zaimki dzierżawcze (mine, yours, his, hers, ours, theirs).

Zgodność zaimka odnosi się do upewnienia się, że zaimek pasuje do swojego poprzednika (rzeczownika, który zastępuje) pod względem liczby, rodzaju i osoby. Odniesienie zaimka to z kolei jasne zidentyfikowanie poprzednika, do którego zaimek się odnosi. Niejasność pojawia się, gdy nie jest jasne, do czego odnosi się zaimek.

Aby opanować zaimki, uczniowie mogą wykonywać różnorodne ćwiczenia na identyfikowanie zaimków i ich poprzedników w zdaniach, upewniając się, że zachowana jest zgodność i jasność całego zdania. 

Na koniec mamy jeszcze sieć zdań względnych. Zdania względne to zależne konstrukcje, które dostarczają dodatkowych informacji o rzeczowniku w głównej części zdania. Służą do definiowania, identyfikowania lub dodawania szczegółów o rzeczowniku, który modyfikują.

Zaimki względne i ich użycie (who, whom, whose, which, that):

• „Who” jest używany do ludzi i odnosi się do podmiotu zdania względnego.
• „Whom” jest również używany do ludzi, ale odnosi się do obiektu zdania względnego.
• „Whose” wskazuje na przynależność i jest używany zarówno do ludzi, jak i rzeczy.
• „Which” jest używany do rzeczy lub zwierząt.
• „That” może być używane zarówno do ludzi, jak i rzeczy i jest często używane w nieformalnych kontekstach.

Niektóre z najczęstszych błędów dotyczących zdań względnych to niewłaściwe umiejscowienie zaimków względnych, pominięcie zaimków względnych i nieprawidłowa interpunkcja. Aby poprawić zrozumienie, uczący się mogą ćwiczyć identyfikowanie zdań względnych w zdaniach, zwracając uwagę na zaimki i ich funkcje.

Poniżej kilka przykładów:

Niewłaściwe umiejscowienie zaimków względnych:

• Niepoprawnie: The book, which I borrowed from you is on the table.
• Poprawnie: The book, which I borrowed from you, is on the table.

Pominięcie zaimków względnych:

• Niepoprawnie: This is the house I grew up in.
• Poprawnie: This is the house where I grew up.

• Niepoprawnie: The man I saw yesterday was my teacher.
• Poprawnie: The man whom I saw yesterday was my teacher.

Nieprawidłowa interpunkcja: 

• Niepoprawnie: The car that is parked outside belongs to John.
• Poprawnie: The car, which is parked outside, belongs to John.

• Niepoprawnie: My brother who lives in London is coming to visit.
• Poprawnie: My brother, who lives in London, is coming to visit.

Opanowanie gramatyki angielskiej, szczególnie jej najtrudniejszych aspektów, to podróż, która wymaga poświęcenia i praktyki. W Novakid rozumiemy, jak ważne jest zapewnienie skutecznych metod nauczania, aby wspierać młodych uczniów w pokonywaniu tych wyzwań.

Z wytrwałością i odpowiednimi zasobami, nauczenie się nawet najtrudniejszej gramatyki w języku angielskim stanie się osiągalne i bardzo satysfakcjonujące. Sprawdź, jak skuteczna może być nauka gramatyki w Novakid, zapisując dziecko na pierwsze, bezpłatne zajęcia próbne, na przykład w ramach programu: Angielski dla 4 latka.

Czy nasz artykuł był pomocny?